راضیه حسینی: از یک جایی به بعد دیگر به مقصد فکر نمی‌کنی. سعی می‌کنی از مسیر لذت ببری. سعی می‌کنی به خودت بگویی «به همه چیز که نباید رسید» مگر ما دست‌مان به ماه می‌رسد؟ ولی از زیبایی‌اش حتی خیلی دور، لذت می‌بریم.

مسکن هم همین است. از خیلی‌خیلی دور بهش نگاه می‌کنیم و می‌گذریم. دل‌مان خوش می‌شود که لااقل به چیزهای دیگر می‌رسیم.

 همان‌طور که با مسکن کنار می‌آییم، متوجه می‌شویم رسیدن‌مان به خودرو هم کم‌کم دچار همین فاصله شده است، کمی که در مسیر جلوتر می‌رویم نرسیدن‌ها زیادتر می‌شود و مسیر از جاده‌ای سرسبز تبدیل به کویری بی‌آب‌وعلف می‌شود. هر چه جلوتر می‌رویم جاده خالی‌تر می‌شود و حتی دیگر آن بوتۀ معروف که در تصویر قل می‌خورد و ازیک‌طرف بیابان به‌طرف دیگر می‌رفت هم پیدا نمی‌شود.

از بس چیزی برای رسیدن پیدا نمی‌کنیم با خود فکر می‌کنیم که اصلاً چرا به راه ادامه می‌دهیم و کجا قرار است برویم؟ اما دقیقاً وقتی به ناامیدی می‌رسیم،  مسئولی می‌آید و می‌گوید: «مدت‌زمان دسترسی به مسکن به ۲۰۰ سال رسید» این اتفاق مانند یک شوک عمل می‌کند و مغزمان عوض این‌که ناامید شود تصمیم به ادامه می‌گیرد و بی‌خودی لبخند می‌زند! درواقع در فاز انکار فرومی‌رود.

به‌هرحال ما و مغزمان  با تمام وجود می‌خواهیم از مسیر لذت ببریم، ولی متأسفانه مسیر نمی‌خواهد با ما کنار بیاید. در واقع متعجب است که ما چطور هنوز مانده‌ایم؟

گاهی با خودمان فکر می‌کنیم نکند  مسیر را اشتباه رفته‌ایم. قرار نبود وسط بیابان برهوت گم شویم. شاید باید یک جایی می‌پیچیدیم، ولی نپیچیدیم، یا برعکس. مثل این‌که بعضی‌ها درست پیچیده‌اند والان در جاده‌ای سرسبز و زیبا در حرکتند. جایی با ویلاهای لاکچری، خانه‌های بزرگ، پنت‌هاوس با ویو ابدی و… جایی که مدت‌زمان انتظار خانه‌دارشدن یک چشم برهم‌زدن است و برای خودرو که اصلاً انتظاری وجود ندارد، هر چه بخواهند در دسترس است.

در جادۀ آنها خبری از چاله‌چوله نیست. صاف و مستقیم است. نیاز نیست برای وام‌گرفتن اجدادشان را از قبر بیرون بکشند تا ضامن شوند. وام را در سینی دم در خانه می‌آورند و تقدیم می‌کنند، اگر هم حرفی از بازپرداخت بزنید ناراحت می‌شوند.

جادۀ آنها موسیقی هم پخش می‌کند، ولی جادۀ ما فقط دست‌انداز دارد. از دست‌انداز مالیات و قرض و وام تا قطعی و کمبود و نبود! ما که هیچ‌وقت نفهمیدیم آنها کجا پیچیدند و ما کجا نپیچیدیم، اصلاً چطور توانستند بپیچند؟ از کجا راه را یاد گرفتند؟ اصلاً مسیر دارند یا هر چه هست مقصد است؟

• نویسنده : یزدفردا
• منبع خبر : خبرگزاری فردا